Լյուսի տատի իմացաց հեքիաթներին վերջ չկա, և ահա դրանցիրց մեկը: Այս պատմությունը հյուսնի մասին է, ով ապրել է հարյուրավոր տարիներ առաջ: Օրերից մի օր տուն վերադառնալիս ընկերներից մեկը կանգնեցնում և հարցնում է նրան
-Եղբայրս,՝ դեմքդ ին՞չու է թթված, ին՞չ է պատահել:
-Եթե իմ տեղը լինեիր,-պատասխանում է հյուսնը, դու էլ իմ օրին կլինեիր:
-Ին՞չ է եղել,-նորից հարցնում է ընկերը:
-Մինչև առավոտ,- ասում է հյուսնը,-թագավորի հրամանով,՝ պետք է տասնմեկ հազար տասնմեկ հարյուր տասնմեկ գրվանքա փայտի լավագույն սղոցոնքը տանեմ պալատ, թե չէ գլխիցս կզրկվեմ: Ընկերը ժպտում և գրկում է նրան, ասում է.
— Մի հուսահատվիր,՝ սիրելի ընկերս, արի գնանք քեֆ անենք, համել վաղվա մասին կմոռանանք: Հույսդ երբեք մի կորցրու:
Գնում են հյուսի տուն և տեսնում, որ նրա կինն ու երեխանները լուռն առել, նստել, ու լաց են լինում: Ընկերը նրանց էլ է վստահեցնում, որ չվշտանան, որ ամեն ինչ լավ է լինելու, և բոլորով միասին սկում են քեֆ անել, ուրախ-ուրախ զրուցել երգել ու պարել: Խնջույքի կեսից,՝ հյուսնի կինը հիշում և վերսկսում է:
-Խեղջ ամուսինս, մենք զվարճանում ենք իսկ դու առավոտյան զրկվելու էս գլխիցդ, ա՜խ և ոչ մի հյուս չկա:
-Մի տանջվիր,-ասում է հյուսն,-ամեն ինչ զուր է, ինձ ոչինչ էլ չի փրկի,- և շարունակում են ուտել խմել և քեֆ անել: Երբ լույսը ճեղքում է և սկսվում է օրը,՝ բոլորը սարսաբելով լռում են, ու վշտով համակված սպասում: Թագավորի մարդիկ գալիս են՝ և կամաց թակում են տան դուռը: Հյուսնը հառաչում է.
-Այժմ գնում եմ մեռնելու,- և բացում է դուռը, հյուսն՝ ասում են հյուրերը:
-Թագավորը մեռել է, նրա համար դագաղ սարքիր:
Մարինե Մանուկյան 