Ես կարդացի ժամանակակից գրող Հրաչյա Սարիբեկյան-ի «Երկվորյակների արևը» վեպից մի փոքր հատված: Ինձ շատ հուզեց այս պատմությունը: Չգիտեմ ում համար ինչպես, բայց իմ համար դա շատ սխալ քայլ էր: Չգիտեմ ինչու, բայց ես շատ ծանր եմ տանում ինչ-որ մեկի կորուստը, լինի դա մարդ կամ լինի կենդանի: Շատ անգամներ զգացել եմ դա, և ասեմ, որ ընդհանարպես լավ զգացողություն չէ: Այս պատմությունը այն մասին էր, որ ինչ-որ բան անելուց առաջ, պետք է լավ մտածել: Բայց ցավն այն է, որ մարդիք չեն էլ մտացում դա անելուց առաջ, այլ մտածում են անելուց հետո, և շատերը զղճում են:
Հայրը որոշելեր իր որդու վերադարձի կապակթյությամբ աքլոր մոթեր: Տղան աքլորի ետևից երկար վազելուց հետո բռնեց նրան և գլուխը քացնահարեց: ԵՎ վերջում գրված էր որ հավերը այդ նույն կացնի կողքին կուտ էին ուտում:
Մարինե Մանուկյան 