Կարդացի Հրաչյա Սարիբեկյան-ի 《Բաց մնացած շիրիՄ》-ի վեպից մի փոքր հատված: Երբ առաջին անգամ կարդացի, անկեղծ ասաց բան չհասկացա, բայց երկրորդ անգամ կարդալիս` մարմնովս դող անացավ: Չէ որ այդ մարդը հենց իր դիմաց կորցրեց իր պապիկին: Իմ կարծիքով այս պատմությունում խոսվում էր այն մասին, թե քանի ձեր կողքին են ձեզ հարազատ մարդիք, գնահատեք իրենց, չէ որ կյանքը անվերջ չէ, չէ որ գալու է այն օրը, երբ արդեն դուք եք դառնալու պապիկի կամ տատիկի դերում, և նրանց հաստատ հաճելի չէր լինի, որ ձեր թոռները ձեզ չայցելեն, չգան տեսնելու ձեզ, թե ոնցեք, ինչեք անում, ինչով կարող են օգնել: Չէ որ փոքր ժամանակ նրանք են ձեզ պահել, նրանքեն ձեզ պաշտպանել, երբ մայրիկը կամ հայրիկը ձեր վրա բարկացել են: Ուղղակի պետք է չմոռանալ նրանց, ում համար դուք կյանքից էլ թանկ եք:
Մարինե Մանուկյան 